(Score van 4 op 5)

Een fotograaf maakt voor een natuurblad een fotoreportage over morieljes op een eiland, waar hij geregeld komt. Als hij op een keer bij het naaktstrand in de buurt is, ziet hij een mooie jonge vrouw. De fotograaf maakt kennis met de vrouw die Kathleen blijkt te heten. Ze heeft een paar jaar geschiedenis gestudeerd en is nu op het eiland om wat geld te verdienen. Ze werkt in de locale discobar “Het Dorstige Hert”. De fotograaf besluit haar op een avond in de bar op te zoeken. Als de bar sluit en de meeste dronken bezoekers verdwijnen, ziet hij Kathleen met een tanige man in een Amerikaanse auto wegrijden.

De fotograaf maakt vervolgens kennis met een oudere man die Job Federici heet. Federici heeft jarenlang als chauffeur voor een rijke oude dame gewerkt die hem naar alle musea van de wereld meenam. Daardoor heeft hij een aardige kijk op schilderkunst gekregen. Toen de oude dame in een verzorgingshuis ging wonen, gaf ze Federici een fikse toelage en liet ze hem haar Rolls-Royce na. Federici verkocht de auto en reist nu rond, terwijl hij een boek schrijft over menselijke gewoontes.

De volgende dag komt de fotograaf Kathleen weer tegen op het strand. Hij neemt haar mee naar het door hem gehuurde huisje in de duinen. Ze drinken er koffie en de fotograaf vraagt Kathleen wie de tanige man is met wie ze de vorige dag in een auto wegreed. Kathleen geeft aan, dat de man haar alleen maar thuisgebracht heeft. Hij geeft Kathleen af en toe geld en dan kleedt ze zich voor hem uit en bevredigt zichzelf. De man kijkt daar graag naar.

Een dag later gaat de fotograaf in een strandtent wat drinken. Dan ziet hij de tanige man aan de vloedlijn lopen, gevolgd door een wat gedrongen atletische man. Laatstgenoemde is waarschijnlijk een soort bodyguard. Later ziet de fotograaf hen samen met Kathleen in een café met elkaar zitten praten. Hij vraagt zich af wat het drietal met elkaar te maken heeft. Daar komt hij de volgende dag al gauw achter. Het blijkt, dat het drietal drugs smokkelt die door de bodyguard via een zeilplank van een jacht voor de kust aan land gebracht worden. De fotograaf weet de rugzak, waar de drugs in zitten, te verstoppen in de duinen. Dat komt hem duur te staan, want hij wordt vervolgens door de bodyguard overvallen en de duinen in gesleurd, waar hij de verstopte drugs moet aanwijzen.

De fotograaf is zich ervan bewust, dat hij vermoord zal gaan worden, nadat hij de drugs aangewezen heeft. Hij bedenkt dus een list. Als hij een paar wilgenstammen opzij buigt om er door te gaan, laat hij zich plotseling op de grond vallen, zodat de terugzwiepende stammen de bodyguard uitschakelen. Het blijkt dan, dat de bodyguard dood is. De fotograaf gooit de drugs en de bodyguard in een duinmeer en gaat vervolgens naar zijn huisje. Daar komt Kathleen hem opzoeken. Kathleen zegt, dat ze door de tanige man gestuurd is en ze weet nu ook, dat de fotograaf van de drugssmokkel weet. De fotograaf vertelt Kathleen, dat de bodyguard er met de drugs van door is gegaan. Kathleen kan haast niet geloven, dat de bodyguard de tanige man bedrogen heeft. Ze waren namelijk nogal aan elkaar gehecht.

De fotograaf en Kathleen vrijen vervolgens heftig met elkaar. Die nacht slaapt Kathleen bij de fotograaf, maar de volgende ochtend is ze verdwenen. De fotograaf besluit maar eens met Federici te gaan praten. De fotograaf vertelt Federici de waarheid over de bodyguard. Federici weet ook niet precies wat Kathleen gaat doen. Misschien vertelt ze alles wel aan de tanige man. De fotograaf gaat Kathleen opzoeken. Deze vertelt hem, dat de tanige man zojuist zelfmoord gepleegd heeft toen ze hem het verhaal van de bodyguard vertelde.

De fotograaf troost Kathleen met een fikse vrijpartij. Hij wil, dat ze met hem meegaat naar het vasteland en bij hem komt wonen. Kathleen ziet dat wel zitten. Ze spreken af, dat ze de volgende ochtend van het eiland zullen vertrekken. Ze kunnen in de tussentijd dan hun koffers pakken en hun rekeningen betalen. De volgende dag haalt de fotograaf Kathleen op. Federici is er ook en neemt afscheid van hen. De fotograaf en Kathleen vertrekken vervolgens naar de veerboot. Daarna wil de fotograaf naar zijn studio in Frankrijk gaan om daar met Kathleen in de Atlantische Oceaan te gaan zwemmen.

Deze novelle van Wolkers (1925 – 2007) verscheen voor het eerst in 2005. Ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Je zit direct in het verhaal en wordt vervolgens in de gebeurtenissen meegezogen. De verhaallijn is eenvoudig en de meespelende personen worden levendig en realistisch beschreven. Wat me bijzonder trof is de geweldige beschrijving van de natuur op het eiland. Dit gebeurt haast op poëtische wijze. Zinnen als “Snoeren van lichtnevels hingen duizelingwekkend hoog tegen het plafond van het heelal” (bladzijde 17) en “Door het wit heen fonkelden de ronde blaadjes als scherfjes smaragd” (bladzijde 23) zijn daar mooie voorbeelden van. Je beseft als lezer, dat dit natuurlijk geen toeval is. Wolkers woonde zelf immers op een eiland. Hij kon dus uit eigen ervaringen putten. Wat me tot slot ook nog opviel is het krachtige taalgebruik. Wolkers was bij de verschijning van dit boek tachtig jaar oud. Ik vind het verbazingwekkend, dat je daarvan niets merkt. Liefde en seksualiteit worden bijvoorbeeld heel direct en beeldend beschreven. Ik vind het al met al een knappe prestatie! (Zomerhitte)